Κοινωνική Σάτιρα

Οι γυναίκες, λένε, μοιάζουν στο ρολόϊ,
που στα νιάτα τους οι δείχτες παν γοργά,
αλλά μόλις αποκτήσουνε το μπόϊ
τα στυλώνουνε και πάνε αργά-αργά!

Είπα στον ορθοπεδικό γιατρό το ατύχημά μου,
σαν έσπασα σε δυο μεριές τ’ αριστερό μου χέρι
κι έβγαλε τη διάγνωση: να κάθομαι στ’ αυγά μου
και να μην πάω εφεξής σ’ αυτά τα…δύο μέρη!

Τετρακόσια χρόνια δούλοι,
θα το πω με δυο κουβέντες,
πως εκαταντήσαμε ούλοι
ανυπόφοροι…αφέντες!

Από μιαν εμπειρία μου νωπή προσωπική,
αλλά κι απ’ όσα λέγονται κι από τους αλλουνούς,
μας παραστέκουν οι…νεκροί παραμυθητικοί,
πολλάκις περισσότερον από τους…ζωντανούς!

Μέσα στη λάσπη σκάβοντας, με ρύγχος…σκαλιστήρι,
λάκκο βαθύ ανοίξανε κάποτε δύο χοίροι
και κάποιος ετοιμόλογος, φίλος μου ανεκδιήγητος
ανέκραξε στεντόρεια: «Να γούβα…χοιροποίητος»!

Για καθετί με χρέωσαν που ντρόπιασα.
Πάντα η ατιμία περισσή.
Ενώ για ό,τι πέτυχα κι ας κόπιασα,
με την τιμή με πίστωσαν…μισή!