Ποιήματα

Χωρίς να πάρω ανασασμό
απ’ τη λεπτή σου μέση
σ’ άρπαξα για το θερισμό
χερόβολο στη δέση!

Τα σώματά μας δυο πανιά
και μπάρκο το λιβάδι
κι ο έρωτας στη θημωνιά
ρίχνει φωτιά και λάδι.

Μα στο ταξίδι μας αυτό
ο πόντος κούνα-κούνα
μας ζάλισε κι ήταν γραφτό
να χάσουμε τη σκούνα.

Τώρα στις χέρσες ερημιές,
ζωή πόσα δεν κρύβεις,
μείναμε δύο καλαμιές
στο δίστρατο της ήβης!

Δεν το καταλαβαίνω πώς
ζούμε μ’ αυτή τη χίμαιρα,
«αύριο θα ’χει ο Θεός»
ενώ δεν έχει…σήμερα!

Να ’μουν γλυκόλαλο αηδόνι,
να σε τρελαίνω με τις τρίλιες,
ν’ ανοίγεις τζαμωτά και γρίλιες,
να βγαίνεις έξω στο μπαλκόνι!

Ύστερα να ’μουν πεταλούδα
κι αφού πετώντας σε ζαλίσω
χίλια φιλιά να σε φιλήσω,
στα δυο σου χείλη τα βελούδα!

Και τέλος, να ’μουνα σε γλάστρα,
στο μπαλκονάκι σου γαρδένια,
για να με κόψουν, χωρίς έννοια,
τα δυο σου χέρια ξελογιάστρα!

Τι ζητάς μικρό ζουλάπι
να σου πω αν σ’ αγαπώ;
Δε σου δείχνω την αγάπη
με τον τρόπο που σιωπώ;

Όταν βλέπεις σε δυο μάτια
ώριμο, γλυκό, νωπό
και στα χέρια σου πραμάτεια
της αγάπης τον καρπό;

Ξέχασε, λοιπόν, τις λέξεις!
Στο ’χω πει και ξαναπεί!
Μάθε, πριν μ’ αυτές να μπλέξεις,
να διαβάζεις τη…σιωπή!

Να περπατώ στο πλάι σου μ’ αρέσει,
με το δεξί μου χέρι περασμένο,
γύρω- τριγύρω στη λεπτή σου μέση
και συ με το κεφάλι σου γερμένο,

σε μένανε, να νιώθεις μες στο δρόμο
το χέρι πως σηκώνω κι απιθώνω,
ψηλότερα στο δεξιό σου ώμο,
γιατί στη βόλτα πλάι σου…ψηλώνω!

Το μυαλό μου φορτωμένο καραβάνι
στης ζωής μου τις ερήμους ταξιδεύει
σκεπασμένο με τη σκόνη και τη χλεύη
ενός κόσμου θλιβερού και πεχλιβάνη!

Με τη σκέψη στις πηγές του Ιορδάνη
διψασμένο προχωράει για ν’ ανέβει
τους αμμόλοφους της πίκρας κι αγναντεύει
των οάσεων να βρει το συντριβάνι!

Τα γεράκια των ερήμων πριν με φάνε
κι αν τα σύδεντρα του νου με ξεγελάνε
καθρεφτίζω στη ματιά μου τις οάσεις!

Κι αν το πύρωμα της άμμου σαν τη βάτο
κατακαίει το κάθε βήμα μου πιο κάτω
της δροσιάς πηγές θα βρω να ξεδιψάσεις!