Ποιήματα

Έφθασα στης ζωής μου το λυκόφως
ήμουνα μέχρι χθες στο λυκαυγές,
για να περάσω μένει ένας λόφος,
προτού με πάρουν απ’ το ευαγές!

Απ’ την ανατολή μέχρι τη δύση
πέταξα σα γοργόφτερο πουλί
κι έχασα τα φτερά κι έχω μαδήσε
χωρίς νερό να βρω στην αμπολή!

Κύλησαν τόσο γρήγορα οι χρόνοι
σαν πέρασμα σκηνής θεατρικό
κι ελπίζω στου παράδεισου τ’αλώνι
απ’ το Θεό να βρω ένα μερτικό!

Στην αγκαλιά της σκέψης μου τα βράδια
σε παίρνω και κρατώ σα φυλαχτό,
γιατί μου διώχνεις όλα τα σκοτάδια
κι όλης μου της ζωής τον κουρνιαχτό!

Τα δυο γλαρά σου μάτια είναι λαύρα,
μια πυρκαγιά και μ’ έκαψαν πολύ,
αλλά στα δυο σου χείλια την ανάβρα
βρήκα και τη ρουφάω σαν πουλί!

Ωρίμασε το στάχυ, πλέον, τώρα
και μπήκα στο μεγάλο πειρασμό
στ’ αντρίκια μου τα χέρια, είναι ώρα,
να πάρω τον καρπό στο θερισμό!

Με την καρδιά μου κάρβουνο αναμμένο,
πριν φύγω από του χρόνου τη φθορά,
πέταξε σαν πουλί και σε προσμένω,
να νιώσω της αγάπης τη χαρά!

Απόψε ανεχόρταγος νέκταρ του παραδείσου
πίνω από τα χείλια σου γλυκειά μου κοπελιά
και ζαλισμένος πρόλαβα να πω: «Μόνο θυμήσου
πως μέθυσος δεν ήμουνα ποτέ μου πιο παλιά!»

Μα κάνεις ότι δεν ακούς και προχωράς πιο κάτω!
Μ’ ένα φιλί σου δεύτερο χάνω τα συγκαλά.
Κι έχω πάνω στη γλώσσα μου γεύση από μοσχάτο,
ενώ νιώθω πιο γρήγορα το αίμα μου κυλά!

Μέθυσα και σου ζήτησα το τρίτο να μου δώσεις,
όμως εσύ με πρόλαβες, ω!, Θε μου, ενσταντανέ!
Μ’ άρπαξες και με φίλαγες μ’ ατέλειωτες τις δόσεις
αυτού του καταπληκτικού κρασιού, του καμπερνέ!

Το τέταρτο σου ζήτησα! Θε μου, φιλί ευώδες!
Και στην αρχή μου φάνηκε σαν κρητική ρακή,
αλλά μόλις κατάλαβα πως ήταν και αφρώδες
σκέφτηκα πως με κέρναγες σαμπάνια γαλλική!

Τ’ όνειρο και την ελπίδα
στης ζωής την ξυνωρίδα
έζεψες νωρίς-νωρίς,
μα χωρίς να προχωρείς!

Κι απ’ του χρόνου τη λεπίδα
κόπηκαν τα γέμια σου είδα
κι έγινες βαρύς-βαρύς
και στη λάσπη ολιγωρείς!

Σαν μπροστάρης, σαν γκεσέμι
ζέψε το καινούργιο γκέμι
κι απ’ της λάσπης τη χωσιά

σπρώξε, τράβηξε, περπάτα!
Είναι παρακεί μια στράτα,
που κυλά στη δημοσιά!

Τη μοναξιά μου απόψε αποζητώ,
να βάλω κάθε σκέψη μου σε τάξη,
γιατί μ’ αυτή συνομιλώ και της ζητώ
τις συμβουλές της κι ό,τι με προστάξει!

Σα μάνα μου, με φίλτρο μητρικό,
με παίρνει αγκαλιά, με δασκαλεύει
κι αν κάπου θα με δει πως δυστοκώ,
μέχρι να καταλάβω μ’ εκπαιδεύει!

Γι αυτό κι εγώ ζητώ τη μοναξιά
κι είμαι μπορώ να πω εκείνης γόνος
και μού ’ρχονται τα πάντα δεξιά.
Μ’ αυτής τη συντροφιά δε νιώθω μόνος!

Ολοπόρφυρος κρουνός,
αίματος κατεβασιά,
του φωτός ωκεανός
βγήκε στη Μονεμβασιά!

Κι από την ανατολή
βέλος η λαβωματιά
στης θαλάσσης το γυαλί
στραφταλίζει τη φωτιά!