Ποιήματα

Οι πιστωτές, είπαν τ’ Αλέξη
να βγάλει γρήγορα, να τρέξει,
πριν του τραβήξουνε τ’ αυτιά,
τα κάστανα από τη φωτιά!

Κι ο φουκαράς τρέχει κι αφού,
καιγόταν από τη φουφού,
άλλαξε σχέδιο κι εδωνά
συνέλαβε τον…καστανά!

Σ’ ένα κουκλί ζωγραφιστό τόσα πολλά χρωστώ,
που κάθε λάθος συγχωρώ και του το παραβλέπω
κι όταν μπροστά μου θα βρεθεί του λέω: «Ευχαριστώ!
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά του βλέπω!

Τότε παίρνει στα μάγουλα το χρώμα δειλινού
κι ενώ μου ρίχνει μια ματιά το βλέμμα του το λάζο,
πόσες μού φέρνει θύμησες καιρού αλλοτινού,
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά κοιτάζω!

Όμως οι θύμησες αυτές δεν είναι αυτό που ζω,
απ’ το μαυλό μου σβήστηκαν με τη δική του γόμα
κι ό,τι κι αν έζησα παλιά μου φαίνεται πεζό,
μόνο και μόνο επειδή… αυτό θωρώ ακόμα!

Τόσες φορές που έχω κοιμηθεί,
μες στη ζωή, ποτέ μου δε θυμάμαι,
να δω σε κάποιο μου όνειρο βαθύ,
έστω μία φορά, ότι…κοιμάμαι!

Όταν ο Γιάννης χώρισε απ’ την Αγγελική,
το ξενοφάι έκοψε και τη ζωή του ασώτου
και κλείστηκε τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό του,
που σε βοήθεια κάλεσε την…πυροσβεστική!

Πρόσμενα το πανσέληνο φεγγάρι
απόψε ν’ ανεβεί στον ουρανό
και το ’σβησες και το ’κανες λυχνάρι
σαν πρόβαλες αγνάντια στο στενό!

Ανάερη περνούσες κι εσκοτίσθει
ο νους μου κι απ’ το θάμπος ήταν ως
να λούστηκα το φως και να φωτίσθη
ολάκερο το είναι μου στο φως!

Θεά του έρωτά μου κορυφαία,
το φως σου καταυγάζει τη βραδιά
κι αν στο κορμί μου έμπηξες ρομφαία
άγγελου φως ζεσταίνει την καρδιά!

Απρόσμενο το κέρδος, δίχως άλλο,
σ’ αυτό το συναπάντημα στη γης,
ν’ αρμέγω του φωτός σου το ρεγάλο
αυτόφωτης, αστέρι μου, πηγής!

Σ’ αυτόν τον κόσμο δύσκολα περνάει ο καθένας.
Λύπες πηγαίνουν κι έρχονται σ’ ατέλειωτη σειρά…
Κι έρχεται σαν παρηγοριά, για να μην πει κανένας
πως ο θεός τον ξέχασε, στο τέλος μια χαρά!

Μα η χαρά ’ναι κάλπικη κι άθυρμα στον αέρα,
που χάνεται πριν τη χαρώ και τ’ άλλο το πρωί
οι λύπες με κυκλώνουνε και ζω καινούργια μέρα,
μ’ ανίατη ασθένεια, που λέγεται…ζωή!