Ποιήματα

Ένα κορίτσι μπιμπελό, ψηλό και ντελικάτο,
μού ’πε χθες βράδυ «ευχαριστώ» μ’ ένα γλυκό φιλί!
Και η καρδιά μου μονομιάς έγινε άνω-κάτω,
που τόσο θορυβήθηκα μη μού ’ρθει εμβολή !

Κι απ’ το μεγάλο φόβο μου μήπως και τα κορδώσω,
γύρισα κι είπα θαρρετά, γλυκά στο μπιμπελό:
« Έλα, βρε, κοριτσάκι μου, να σου το ξαναδώσω!»
Και γαλαντόμoς γύρισα το ’ να φιλί…διπλό!

Μου δίνεις την καρδιά σου ν’ αγαπήσω,
αλλά δεν έχω, πλέον, αντοχή
εγώ να σ’ αγαπώ χωρίς να ζήσω,
αφού εσύ μου παίρνεις την…ψυχή!

Τη Μερόπη στα εβδομήντα πήρε χήρος ογδοντάρης
και οι φίλοι τον ρωτούσαν: «Τι ήθελες να τήνε πάρεις;»
Κι ανταπάντησε στους φίλους: «Μα…περνώ χαρμόσυνα
κι επί πλέον η Μερόπη, ξέρει από…μνημόσυνα!»

Η καρδιά μου είναι άδεια και τρομάζω!
Την ακούω που δουλεύει με ραχάτι,
αλλά όσο μεριμνώ κι όσο τυρβάζω,
δε μ’ αφήνει να της βάλω μέσα κάτι!

Την καρδιά σου δώθε-κείθε τη μοιράζεις!
Κάθε λίγο δίνεις κάποιο της κομμάτι,
αλλά ξέρεις πώς να την εφοδιάζεις
και γι αυτό την έχεις πάντοτε γεμάτη!

Την καρδιά μου να γεμίσω βρήκα τρόπο:
Στης αγάπης την πηγή έβαλα βρύση,
που όλο τρέχει και χωρίς κανένα κόπο
την αφήνω μέχρι πάνω να γεμίσει!

Έτσι τώρα την κρατώ πάντα γεμάτη,
ώσπου ήρθε η στιγμή να δω ανύποπτα,
στη γεμάτη πως χωράει ακόμα κάτι,
μα στην άδεια δε χωράει ποτέ…τίποτα!

Μες στη ζωή κανείς για να μην πέσει
και ποταμούς μετά χύσει το δάκρυ,
πρέπει πρώτα να βγάλει από τη μέση,
εκείνους που τον θέλουνε στην…άκρη!

Γιατί μικρό με κέρασες ένα φιλί μονάχο;
Ήθελα δύο τα φιλιά ζευγάρι για να τα ’χω!
Ένα μονάχα κι ορφανό, βάλ’ το καλά στο νου σου,
ποτέ δε θα ’ναι αρκετό να πιω τόσους χυμούς σου!

Έλα! Θέλω το δεύτερο φιλί σου να μου δώσεις
και στο θεό το φτερωτό, αφού με παραδώσεις,
κάθε καινούργιο σου φιλί στον κύβο ύψωσέ το
και μέχρι και τη νιοστή πολλαπλασίασέ το!

Ώσπου να πάρουμε φωτιά μ’ ένα φιλί φλογάτο
και να συνομιλήσουνε τα πάνω με τα κάτω,
κι εμείς να μάθουμε φαρσί με τα φιλιά τα τόσα
απ’ έξω κι ανακατωτά του έρωτα τη…γλώσσα!