Παιδιά του κόσμου είναι η ελπίδα,
όμως εμείς του κόσμου τα παιδιά
ξεχάσαμε και ζουν την καταιγίδα
στων πόλεμων την άναστρη βραδιά!
Στους εαυτούς μας στήσαμε παγίδα
και πέσαμε, γιατί χωρίς καρδιά
καμιά ποτέ δε δείξαμε φροντίδα,
που χάνουμε των νιάτων τη σοδειά!
Έχουμε τα μυαλά πάνω απ’ τη σκούφια;
Για την πολεμική τη μηχανή
κι όλα της τα δολάρια τα τζούφια
κάνουμε τα παιδιά θνησιγενή;
Ποιος θα μας δώσει απάντηση σε τούτο;
Ξύπνα λαέ μου κι άδραξε το κνούτο!