Ποιήματα

Στον εικοστό πρώτο αιώνα
κάθε λαού την ειμαρμένη
σε ζωντανή δείχνουν εικόνα
μονάχα οι πολιτισμένοι!

Αυτοί που σφάζουν στο ’να γόνα,
όπως και σήμερα συμβαίνει,
απ’ του μυαλού τους τη χλεμπόνα
μικρά παιδιά στην Υεμένη!

Που ’σαι Χριστέ να δεις τις βόμβες
και των παιδιών τις εκατόμβες;
Που’σαι να δεις και όλα εκείνα,

που σιγοσβήνουν απ’ την πείνα
και τα τσιμπούν μύγες και σκνίπες,
πριν καταλήξουνε στους γύπες;

Πότε μου λες πως είμαι απ’ τους «τρελούς»,
άλλοτε λες πως είμαι ο «κανένας»,
όμως εγώ δεν είμαι απ’ τους πολλούς,
αλλά μες τους πολλούς είμαι ο…ένας!

Μ’ απέρριπτες και σ’ άκουγα βουβά,
χωρίς καμιά σκηνή και δίχως γκρίνια,
γιατί δε σου ταιριάζαν τ’ ακριβά,
ενώ γάντι σου ταίριαζε η…φτήνια!

Όποιον τυχαία με πληγώνει συγχωρώ
κι ούτε συγγνώμη να ζητήσει δεν ζητάω,
για να μπορεί κι αυτός, με το γιατρό καιρό,
να με κοιτά όπως στα μάτια τον κοιτάω!

Όμως ποτέ να συγχωρήσω δεν μπορώ
κι ούτε γι αυτό ποτέ μπορώ να συζητάω,
αν σε παλιά πληγή με χέρι φθονερό
με ξαναπλήγωσε απόσταση κρατάω!

Άλλο το ένα κι άλλο τ’ άλλο, το τυχαίο
με κατιτί το φθονερό δεν το συγχέω!
Κάτι τυχαίο συγχωρώ πρώτος εγώ!

Αλλά σαν χέρι φθονερό θα με πληγώσει,
πάνω που πάει η πληγή μου να στεγνώσει,
δεν συγχωρώ, γιατί αυτόν παιδαγωγώ...

Οσάκις γράφω σάτιρα ζω με την αγωνία,
μήπως οι αναγνώστες μου δείξουνε απαξία.
Μα δεν αγωνιώ ποτέ σαν γράφω με ειρωνεία,
για σένα, τη διαχρονική της σάτιρας…αξία!

Όλοι θαρρώ πιστεύουνε πως έχουν μια ζωή,
που μες του χρόνου τη ροή, διαρκώς φυλλορροεί!
Όμως εγώ, που δε μου αρκεί να ζήσω μόνο μία,
έκτοτε ζω τη δεύτερη, που είχα…επιθυμία!