Λυρικά

Στ’ όνειρό μου ήρθες πάλι απόψε βράδυ
κι όπως λέει, αγκαλιά μου σε κρατώ,
στο κορμί σου, με της σκέψης μου το χάδι,
τ’ ακροδάχτυλά μου όλα περπατώ!

Κι ενώ μ’ είχε τ’ όνειρό μου συνεπάρει,
που κεντούσα στο κορμί σου τα φιλιά,
το κουδούνι με ξυπνάει κι έχω πάρει
και κρατώ το… μαξιλάρι αγκαλιά!

Ήταν όνειρο φενάκης και σε χάνω,
αλλά μέσα μου πιστεύω αληθινά,
πιο καλό ’ναι το ταξίδι κι ας μη φτάνω,
απ’ το τέρμα να βρεθώ στο πουθενά!

Απόψε με τη σκέψη σε σμιλεύω
σ’ ένα κομμάτι μάρμαρο λευκό
και τη ζωή να δώσω το παλεύω
σε κρύας πέτρας άχαρο υλικό!

Κατόπι μες τα δυο μου χέρια πήρα
τελάρο και τεντώνω μουσαμά,
πορτρέτο να σου κάνω με χρωστήρα,
μα δε του μοιάζεις, ούτε σε τιμά!

Κι όταν σε ποίημά μου περιγράφω
τα μάτια σου, τα χείλια, τα μαλλιά,
ξεχνάς αμέσως γλύπτη και ζωγράφο
και τρέχεις στη δική μου αγκαλιά!

Τα δυο γαλάζια μάτια σου σαν είδα,
στεντόρεια φωνή στη διαπασών,
άφησα, λες κι εγώ χωρίς πυξίδα,
πνιγόμουν ανοιχτά των Σαργασών!

Εκεί, μέσα στ’ απέραντο γαλάζο,
γοργόνα μου με πήρες στο βυθό
κι εγώ σα ναυαγός αναστενάζω,
γιατί δεν ξέρω πώς να λυτρωθώ!

Κι όσο τα δυο σου μάτια κάνω χάζι,
τόσο μέσα στο νου καλλιεργώ
τη σκέψη πως καθόλου δε με νοιάζει
σε δυο γαλάζια μάτια να πνιγώ!

Έφθασα στης ζωής μου το λυκόφως
ήμουνα μέχρι χθες στο λυκαυγές,
για να περάσω μένει ένας λόφος,
προτού με πάρουν απ’ το ευαγές!

Απ’ την ανατολή μέχρι τη δύση
πέταξα σα γοργόφτερο πουλί
κι έχασα τα φτερά κι έχω μαδήσε
χωρίς νερό να βρω στην αμπολή!

Κύλησαν τόσο γρήγορα οι χρόνοι
σαν πέρασμα σκηνής θεατρικό
κι ελπίζω στου παράδεισου τ’αλώνι
απ’ το Θεό να βρω ένα μερτικό!

Στην αγκαλιά της σκέψης μου τα βράδια
σε παίρνω και κρατώ σα φυλαχτό,
γιατί μου διώχνεις όλα τα σκοτάδια
κι όλης μου της ζωής τον κουρνιαχτό!

Τα δυο γλαρά σου μάτια είναι λαύρα,
μια πυρκαγιά και μ’ έκαψαν πολύ,
αλλά στα δυο σου χείλια την ανάβρα
βρήκα και τη ρουφάω σαν πουλί!

Ωρίμασε το στάχυ, πλέον, τώρα
και μπήκα στο μεγάλο πειρασμό
στ’ αντρίκια μου τα χέρια, είναι ώρα,
να πάρω τον καρπό στο θερισμό!

Με την καρδιά μου κάρβουνο αναμμένο,
πριν φύγω από του χρόνου τη φθορά,
πέταξε σαν πουλί και σε προσμένω,
να νιώσω της αγάπης τη χαρά!

Απόψε ανεχόρταγος νέκταρ του παραδείσου
πίνω από τα χείλια σου γλυκειά μου κοπελιά
και ζαλισμένος πρόλαβα να πω: «Μόνο θυμήσου
πως μέθυσος δεν ήμουνα ποτέ μου πιο παλιά!»

Μα κάνεις ότι δεν ακούς και προχωράς πιο κάτω!
Μ’ ένα φιλί σου δεύτερο χάνω τα συγκαλά.
Κι έχω πάνω στη γλώσσα μου γεύση από μοσχάτο,
ενώ νιώθω πιο γρήγορα το αίμα μου κυλά!

Μέθυσα και σου ζήτησα το τρίτο να μου δώσεις,
όμως εσύ με πρόλαβες, ω!, Θε μου, ενσταντανέ!
Μ’ άρπαξες και με φίλαγες μ’ ατέλειωτες τις δόσεις
αυτού του καταπληκτικού κρασιού, του καμπερνέ!

Το τέταρτο σου ζήτησα! Θε μου, φιλί ευώδες!
Και στην αρχή μου φάνηκε σαν κρητική ρακή,
αλλά μόλις κατάλαβα πως ήταν και αφρώδες
σκέφτηκα πως με κέρναγες σαμπάνια γαλλική!