Η κόρη μας μικρή-μικρή μια μέρα το Μορφέα,
σαν υποψήφιο γαμπρό, στο σπίτι μας κομίζει
και μόλις μας τον σύστησε του ’πα: “Πολύ ωραία,
αλλά νομίζω η φάτσα σου πως κάτι μου…κοιμίζει!!”
Σου 'δωσα,γιατί σ' αγαπώ, δεύτερη ευκαιρία,
αλλά εσύ αιχμάλωτος απ' τ' αρρωστά σου πάθη,
κράτησες αταλάντευτος την ίδια την πορεία,
ώσπου...τελειοποίησες τα πρώτα σου τα λάθη!
Όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν δε μας μέλλει!
Και μ' ένα απλό παράδειγμα θα σας τα πω στα ίσια:
Μες στην Αθήνα, βάλαμε, στο κέντρο την Κυψέλη
και στου διαόλου, πήγαμε, τη μάνα τα...Μελίσσια!
Τα πάντα είναι σχετικά κι αλλού και στην Ελλάδα.
Κι όταν σε φέρνω στο μυαλό με πιάνει θυμηδία,
γιατί εδώ σ' αποκαλούν οι άνδρες...αγελάδα,
αλλά θεά θα σ' είχανε αν ζούσες στην...Ινδία!