Κοινωνική Σάτιρα

Τη Μερόπη στα εβδομήντα πήρε χήρος ογδοντάρης
και οι φίλοι τον ρωτούσαν: «Τι ήθελες να τήνε πάρεις;»
Κι ανταπάντησε στους φίλους: «Μα…περνώ χαρμόσυνα
κι επί πλέον η Μερόπη, ξέρει από…μνημόσυνα!»

Τόσες φορές που έχω κοιμηθεί,
μες στη ζωή, ποτέ μου δε θυμάμαι,
να δω σε κάποιο μου όνειρο βαθύ,
έστω μία φορά, ότι…κοιμάμαι!

Όταν ο Γιάννης χώρισε απ’ την Αγγελική,
το ξενοφάι έκοψε και τη ζωή του ασώτου
και κλείστηκε τόσο βαθιά μέσα στον εαυτό του,
που σε βοήθεια κάλεσε την…πυροσβεστική!

Να μου σαπίζει άρχιζε ο ένας τραπεζίτης,
αλλά μου είπε ο γιατρός, ο Γιώργος Καραβίτης:
«Φίλε, να μην ανησυχείς, γιατί δε θα στο βγάλω,
αλλά μια θήκη από χρυσό στο δόντι σου θα βάλω!»

Κι αμέσως πήγα κι έγραψα στων στίχων τα κιτάπια:
«Ρε, τι σου είναι ο χρυσός! Καλύπτει και τα σάπια!»

Σκύλους πολλούς αδέσποτους έχουν εξαφανίσει
με φόλες που πετάξανε σε δρόμους αττικούς!
Αχ Θε μου, δεν περίσσευαν, δυο-τρεις, για να ταΐσει,
κάποιος φιλόζωος, μετά, και τους…δεσποτικούς!..