Κοινωνική Σάτιρα

Σ’ όλη τη ζωή τσιφούτη
σώρευες με πάθος πλούτη
ώσπου πνίγηκες στη φτώχεια
από του μυαλού τα…βρόχια!

Τη μύτη κράτησες ψηλά με την αλαζονεία
κι ως άνθρωπος μονόχνωτος έφυγες αλησμόνητος,
γιατί κατάφερες να ζεις μέσα στην κοινωνία,
μονάχα κατ’ επίφαση, μένοντας…ακοινώνητος!

Μ’ ένα μου φίλο άνεργο κουβέντιαζα προσφάτως,
που τα ’χε με τ’ ανάλγητο και το σκληρό μας κράτος
και του είπα, «φίλε μου καλέ, μην κάνεις έτσι, κράτει!
Στην εκκλησία πήγαινε, στο… κράτος εν τω κράτει

και πρώτα γίνε διάκονος, γίνε παπάς κατόπι,
με τις δικές σου τις ευχές να ζούνε οι ανθρώποι!»
Κι αφού με άκουσε καλά μεμιάς το βήμα τάχυνε
και ρασοφόρος ντύθηκε και σ’ ένα χρόνο…πάχυνε!

Κίνδυνος προ των πυλών,
εφετών-πρωτοδικών,
ένεκεν των πακτωλών,
απ’ τις…μπίζνες των δικών!

Επενέβησαν εγκαίρως κι έτσι σβήστηκε,
η εστία της φωτιάς την Κυριακή,
στο πλινθόκτιστον, οπού…κατεδαφίστηκε
και συγχαίρομεν την…πυροσβεστική!

Ανέκαθεν οι Έλληνες βρίζουνε το δημόσιο,
για τα στραβά κι ανάποδα, μα κυριολεκτώ,
πως κωλοτούμπες κάνουνε να μπούνε στο συμπόσιο
του δημοσίου, δηλαδή να…διοριστούν σ’ αυτό!