Κοινωνική Σάτιρα

Απ’ των νόμων την πληθώρα
κι απ’ το πλήθος των γιατρών,
ασθενής πλέον η χώρα,
βρήκε…θάνατον οικτρόν!

Όπως και με τον κυνηγό, το μέγα ψευδολόγο,
που κόμπαζε πως αετό κρατάει απ’ την ουρά,
οσάκις βάση έδωσα σε γυναικείο λόγο,
ένιωσα πως το... τίποτα κρατούσα σταθερά!

Οσάκις κατηγόρησα ξέχωρα μια γυναίκα,
σπεύδουν οι άλλες ομαδόν να την…επιτιμήσουν!
Αλλά σαν τις κατηγορώ συλλήβδην δέκα-δέκα,
απέναντί μου συμμαχούν, για να με…πολεμήσουν!

Σήμερα τα παλιά μας αμαρτήματα,
που διέπρατταν με φόβο οι ανθρώποι,
δεν θεωρούνται καν παραστρατήματα…
Έγιναν της ζωής οι νέοι…τρόποι!

Από την κοινή τη γνώμη,
συμφωνεί δε συμφωνεί,
δε ζητάει κανείς συγγνώμη!
Ποιος μιλάει σε μια…κοινή;

Από μια πρόσκληση σε δείπνο,
που ήταν ποσώς χορταστικό,
σπίτι μου βρέθηκα για ύπνο
με το στομάχι…νηστικό!

Κι όνειρα βλέποντας αβέρτα,
παΐδια και ψημένα μπούτια,
βγήκα με μιας απ’ την κουβέρτα
και χόρτασα με δυο…γιαούρτια!