Χρόνια και χρόνια είχαμε στη σχέση μας χημεία,
οργανική κι ανόργανη εγώ κι η Ερασμία,
ως τη στιγμή που αρρώστησα και δίχως πια προστάτη,
κάνουμε μόνο ανόργανη χημεία στο…κρεβάτι!
Η κόρη μας μικρή-μικρή μια μέρα το Μορφέα,
σαν υποψήφιο γαμπρό, στο σπίτι μας κομίζει
και μόλις μας τον σύστησε του ’πα: “Πολύ ωραία,
αλλά νομίζω η φάτσα σου πως κάτι μου…κοιμίζει!!”
Τέσσερις κρεατοελιές έχω στην πλάτη
σαν Καλαμών, αντιαισθητικές κομμάτι,
γι αυτό κι εγώ με πονηριά σα να ’μαι γάτα,
κάλυψα με tattoo: χωριάτικη…σαλάτα!
Μια νύχτα, που γυρίζαμε στο σπίτι με τη Μαίρη,
ένα σκυλί γαυγίζοντας την τρόμαξε ανείπωτα
κι εγώ της είπα: “Μη φοβού, το ζωντανό δεν ξέρει
ότι εσύ, αγάπη μου, δεν τρώγεσαι με…τίποτα!”