Αχ! Το τι τραβώ δε λέγεται σαν πιάνει μεσημέρι,
που’ρχεται στο κρεβάτι μου με μια φλυτζάνα γάλα,
η μάνα μου και με ξυπνά, ενώ καλά το ξέρει,
πως έχω, γι αυτό δεν ξυπνώ, τα όνειρα…μεγάλα!
Ανέκαθεν είχα βαθιά μέσα μου την πεποίθηση,
πως καθενός αριβιστή του φτάνουν δυο στοιχεία,
αντάμα με την άγνοια να ’χει κι αυτοπεποίθηση
κι ο δρόμος του είναι ανοιχτός, για την…επιτυχία!
Τοσούτον μας εξέπληξε, προχθές, η αφεντιά σου,
καθόσον σε μιαν άγνωστη γλώσσαν ελληνική,
παροιμιώδης έμεινε η…σφαιρική άγνοιά σου,
που θα την χαρακτήριζα…εγκυκλοπαιδική!