Όσο δεν αγρικάς, ό,τι σου κρένω,
να φέρουμε την κοσμοαλλαξιά,
σφίγγω τις απαλάμες και μικραίνω
το πέλαγος από τη μοναξιά!
Κι ενώ κωφεύεις, λες η εξοχότης
των στίχων μου στο δίσεκτο παρόν,
αδιόρθωτος πως μένει Δον Κιχώτης,
αντίμαχος ανύπαρκτων εχθρών!
Σε ποια νιρβάνα ζεις; Απ’ τα στραπάτσα,
αναίσθητε, δε νιώθεις στο λαιμό
ο κόμπος να σε πνίγει; Σάντσο Πάντσα,
που αφήκες μοναχός να πολεμώ;
Κι αν κονταροχτυπώ ανεμομύλους
χωρίς να μπω στα κάστρα πορθητής,
το έλλειμμα για σχέσεις φιλαλλήλους,
ευθύνεται, ποτές ο σαλπιγκτής!
Απ’ όλες τις πλευρές κι όλες τις πάντες
εχθρός προ των πυλών. Μην αμελείς
ήρωας ν’ ανανήψεις του Θερβάντες,
τα δίκια σου να μην απεμπολείς!!