Ποιήματα

Μάιος μήνας
κι η φύση βάνει
γιορτής φουστάνι
πλην της Αθήνας!

Κάποιας αχτίνας
το φως δε φτάνει
στο γκρι λιμάνι
της Ελευσίνας!

Χαμένη χάρη
σε βλέπω μόνο
στο καλαντάρι

στον άσπρο τοίχο
και μ’ ένα πόνο
γράφω το στίχο!!

Πάνω της βραδιάς τ’ αστέρια
στέκουν φώτα κρεμασμένα
στη γιρλάντα την αιθέρια
κι αγναντεύει το καθένα

στ’ ουρανού την κατηφόρα
κάποιο αστέρι, που φλογάτο
έτρεξε τρελό και τώρα
ξεψυχάει παρακάτω!!

Χρυσαυγή ροδογελάστρα
απ’ την ανθισμένη γλάστρα
τριαντάφυλλα πορφύρα
μας μεθούσαν με τα μύρα!

Μα τ’ ανθρώπινα τα λάθια
τα κλωνάρια με τ’ αγκάθια
έκοψαν το μεσημέρι
κι ορφανέψανε τ’ αγέρι!

Τώρα σε κρυστάλλι βάζο
ποιος το ξέρει τι θαυμάζω;
Ίσως που με τ’ άρωμά τους
ευωδιάζουν τους θανάτους!

Το γυμνό κορμί σου
όπως έχει γύρει
άνθος όλο γύρη
μοιάζει παραδείσου.

Και σκορπούν Χριστέ μου
άνω, κάτω, γύρω,
του μαγιού το μύρο
οι πνοές του ανέμου.

Χάθηκα μαζί σου
κι οι γυμνές καμπύλες
άνοιξαν τις πύλες
μιας γλυκιάς αβύσσου.

Και τ’ απάρθενά του
αίματα το σώμα
δίνει του θανάτου
στης ζωής το στρώμα!

Όλα μου τα σατιρικά στα χρόνια που έχω γράψει
κάποτε με τα λυρικά, βάζοντας πλάι-πλάι,
έκπληκτος ανακάλυψα πως πιο πολύ έχω κλάψει,
με ότι ξεκαρδίζεται καθένας και…γελάει!

Απ’ το θεατρικό παιχνίδι των ανθρώπων
κατάπληκτος στο τέλος θ’ απομείνεις,
όχι απ’ των ηθοποιών τόσο τον κόπον,
όσο απ’ τα διαλείμματα…ειρήνης!!