Ποιήματα

Στην τρίτην ηλικία
έφτασα κι ωριμάζω
με πότισμα, με τσάπισμα.

Αλλ' είναι αδικία
να πάθω τέτοιο κάζο:
ξεκίνησε το... σάπισμα!

Σε παρελθόν και μέλλον μου ξεχάστηκα
και της ζωής με χτύπησεν η μπόρα,
γιατί σ’ αυτούς τους χρόνους που διχάστηκα,
λησμόνησα να ζήσω με το…τώρα!

Τι λεωφόρους διάβηκα! Δεν άφησα δερβένι!
Πέρασα δρόμους κι ατραπούς, μα που να το σκεφτώ,
πως περπατώντας στη ζωή κάθε πεπατημένη,
θα μου ’μενε το βάδισμα, χωρίς να…πορευτώ!

Καρδιά κρύβω στο στήθος μου ανώτερη
κι αν ντρέπονται θα σας το διαλαλώ.
Γιατί πολύ τη βρίσκω…περισσότερη,
κάθε φορά, που λίγη…σπαταλώ!

Μ’ ένα μου φίλο άνεργο κουβέντιαζα προσφάτως,
που τα ’χε με τ’ ανάλγητο και το σκληρό μας κράτος
και του είπα, «φίλε μου καλέ, μην κάνεις έτσι, κράτει!
Στην εκκλησία πήγαινε, στο… κράτος εν τω κράτει

και πρώτα γίνε διάκονος, γίνε παπάς κατόπι,
με τις δικές σου τις ευχές να ζούνε οι ανθρώποι!»
Κι αφού με άκουσε καλά μεμιάς το βήμα τάχυνε
και ρασοφόρος ντύθηκε και σ’ ένα χρόνο…πάχυνε!

Της αλήθειας την καντήλα
όσο στη ζωή μου ανάβω,
τόσο πιο πολλή…μαυρίλα
στ’ ακροδάχτυλά μου… ψαύω!