Ποιήματα

Σ’ όλη τη ζωή τσιφούτη
σώρευες με πάθος πλούτη
ώσπου πνίγηκες στη φτώχεια
από του μυαλού τα…βρόχια!

Έγινα εσχάτως Τούρκος
και την έκανα…λαχείο,
όταν χάθηκεν ο κούρκος,
που τον πήραν απ’ τη Χίο,

μοναχό του, πατριώτες,
άρρωστο με τον ιό,
ενώ ξέραν πως οι Χιώτες,
πάνε πάντοτε…δυο-δυο!

Το βασικό το μέτοχο στείλαμε στις Βρυξέλλες,
να τρώει ο ανεχόρταγος και με τις δυο μασέλες
κι αυτοί τον ξαναγύρισαν και άιντε να τους πείσω
ότι εμείς γυρίζουμε μόνο την… ώρα πίσω!

Απ' έξω στο δικό σου σπίτι
έστησε ο έρωτάς μου σκήτη
κι απ’ την αγάπη του όλο σκέψη
για σένα έχει ασκητέψει!

Κυλούν οι μήνες και οι χρόνοι
και στης υπομονής τ’ αμόνι
σφυρηλατήθηκε κι αγιάζει
μια στο λιοπύρι, μια στ’ αγιάζι!

Της ποίησης σού ’χε την πόρτα
ορθάνοιχτη, αλλά τα χόρτα
την έπνιξαν κι αντί να σκύψεις,
να κόψεις έμεινες στις…τύψεις!

Εις βάρος μας, ο υπουργός δεν παίρνει
ξανά καινούργια μέτρα..και σωστά!
Γιατί όλων τα…κουστούμια καταφέρνει
να κόβει με τα μέτρα τα… γνωστά!

Τη μύτη κράτησες ψηλά με την αλαζονεία
κι ως άνθρωπος μονόχνωτος έφυγες αλησμόνητος,
γιατί κατάφερες να ζεις μέσα στην κοινωνία,
μονάχα κατ’ επίφαση, μένοντας…ακοινώνητος!