Ποιήματα

Η Μητσοτάκη-Κούβελου, γνωστή κι ως Μπακογιάννη
έβγαλε στη διεθνή σκηνή πολιτικό σεργιάνι,
τα…τρία της επώνυμα, να πείσει τον καθένα
τα Σκόπια να τ’ αποκαλούν το κράτος του…κανένα!

Κι αφού δεν τα κατάφερε στα διεθνή βαφτίσια,
παλιά μας τέχνη κόσκινο, γύρισε κι ολοΐσια,
με κουμπαριές εγχώριες έχει μεσουρανήσει,
από της Κρήτης το νησί μέχρι το…Καρπενήσι!

Το κράτος μας διακυβερνούν κάστες δημαγωγών,
με λοβιτούρες, με ψευτιές και με κλεψιές αθρόες,
γι αυτό και νομοθέτησαν…ευθύνην υπουργών,
να…κλέβουν και να βγαίνουνε…περιστερές αθώες!

Λύθηκε τ’ ασφαλιστικό από την Πετραλιά
κι όλοι θα παίρνουν σύνταξη στο μέλλον, πάνου-κάτου,
πριν να κουτρουβαλήσουνε στου Άδη τα σκαλιά,
ώστε τ’ αποθεματικά να ζουν εκ του…θανάτου!

Κατόπιν της ανάπλασης επί της Κλεομένους
της Οικονόμου, έμποροι ζητάνε μετά μένους
των τροχοφόρων διέλευση, ώστε, αντί διαβάτες,
να βλέπουν…εποχούμενους στο μέλλον τους πελάτες!

Γι αυτό, σου λέω δήμαρχε, κάμε τους το χατίρι,
να κάθονται στις πόρτες τους να κάνουν… μπανιστήρι!
Να κάνουν των διερχόμενων των πελατών κυνήγι
και δρόμο αυτοί να παίρνουνε και όπου…φύγει-φύγει!

Στων λίγων την ακίνητη μεγάλη περιουσία
τους φόρους… καταργήσανε! Γι αυτό θα τακιμιάσω,
με τους πολλούς μικροαστούς, να νιώσω την ουσία
της φράσης: «βόηθα με, φτωχέ, ποτέ να μη σου μοιάσω!»

Των κόρφων σου η ρεματιά,
δίλοφο…μέτωπο αρραγές,
άρπαξε σύγκαιρα φωτιά
και στις βραγιές και στις πηγές!

Να μού σαλέψει πάει ο νους!
Πώς να σε σβήσω;Πού να πιάσω;
Αν θα σ’ αγγίξω στους…κρουνούς
φοβάμαι μήπως…λαμπαδιάσω!

Άιντε να σβήνω πυρκαϊά
μέσα στα δύσβατά σου όρη
κι ενώ φουσκώνουν σα μαγιά
οι δυο σου…κανονιοφόροι!

Κι όμως θα πέσω στη φωτιά!
Ποτές δε φείδομαι τους κόπους
όσο κι αν μοιάζει αποκοτιά
να σβήνω φλόγες…διμετώπους!

Από τον κίνδυνο μεθώ!
Θα πέσω εθελοντικά!
Τιμή μου να…πυρποληθώ
Με τέτοια…πυρομαχικά!