Κοινωνική Σάτιρα

Με τα μυαλά, τοσούτον, ανοιχτά
οι τραπεζίτες όλοι πως με νοιάζονται!
Κι αμέσως με δανείζουνε λεφτά,
σαν πείθονται ότι δε μου…χρειάζονται!

Όταν με κατηγορούνε,
λέω: «Δεν πάει στα κομμάτια!»
και σφαλίζω τα δυο μάτια.
Αλλ’ οσάκις μ’ επαινούνε,

μοναχά τα φρύδια σμίγω,
με περίσσια φρονιμάδα,
γιατί ζούμε στην…Ελλάδα
και τα μάτια μου ανοίγω!

Θέλω στη Βαβέλ του κόσμου,
να μιλάω ελληνιστί,
γιατ’ η γλώσσα είναι το βιος μου
κι ας με πουν…σωβινιστή!

Κι από μια παραπανίσια,
προτιμώ, αλλοεθνή,
τη…στιφάδο μοσχαρίσια
ή πανέ…θαλασσινή!

Επάνω στων τσιγάρων μου , πρόσφατα, το πακέτο
που τόσα χρόνια ήτανε σαν κάτασπρο κουφέτο,
δυο μαύρα…κηδειόχαρτα , του καπνιστή φοβέρα ,
τύπωσαν και μ’ ανάγκασαν να πάρω…ταμπακέρα!

Όποιος φυλάει τα ρούχα του, λένε πως έχει τα μισά,
αλλά με άλλη οπτική θεώρηση σαν το ’δα,
έκανα μια διαπίστωση και λέω «Καλά…κρασά!
Όποιος φυλάει τα ρούχα του είν’ έξω από τη μόδα!»

Καθένας παραδέχεται, οσάκις κάνω προσευχή,
ότι μιλάω στο Θεό, αλλά μου κακοφαίνεται,
όταν Εκείνος μου μιλά, πόσον ευκόλως ξαστοχεί,
που αδίσταχτα…σχιζοφρενής, πως είμαι, αποφαίνεται!