Ποιήματα

Η απειλή

Ενώ εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ,
σκληρά συ με χτυπάς σαν καταιγίδα,
γιατί δεν πίστευα πως θα ’σουν απειλή,
γι αυτόν που σ’ αγαπά χωρίς…ασπίδα!

Παρωδία ζωής

Ζούμε τα ίδια και τα ίδια,
μες στη βρωμιά σαν τα σκαθάρια,
σε πόλεμο με τα λιοντάρια
και δηλητηριώδη φίδια!

Στα πόδια του λαού βαρίδια,
των νέων έμειναν τ’ αχνάρια,
μας διαφεντεύουν τα ντουβάρια,
στης χώρας μας τ’ αποκαϊδια!

Και προσπαθούν να λύσουν τάχα,
προβλήματα που εκείνοι φέραν
κι ενώ, λαέ, χαζεύεις, χάχα

παίρνεις μορφή πέτρινης στήλης,
αντί να τους διαολοστείλεις,
να φθάσουνε στο…υπερπέραν!

Τα χρόνια

Πριν πέσουν στα μαλλιά τα χιόνια,
όσοι γνωρίζουν πώς να ζήσουν,
ποτέ δε μέτρησαν τα χρόνια.
Κάνουν τα χρόνια να…μετρήσουν!

Αυτός

Όποιος τα μάτια σου κοιτά,
γλυκά κι ονειροπόλα
και τίποτα δε σου ζητά,
αυτός τ’ αξίζει…όλα!

Ο νομοταγής

Για εβδομήντα πέντε τόσους χρόνους
από γεννησιμιού μου επί της γης,
έζησα με τις πίκρες και τους πόνους,
πιστός πολίτης και νομοταγής!

Έζησα για να ζω τους φανφαρόνους,
της δεύτερης και τρίτης διαλογής,
μόνος και με χιλιάδες άλλους όνους,
γαϊδάρους της καλής διαγωγής!

Κι ακόμα γλείφω αυτή την καραμέλα,
για υπομονή κι ακόμα υπομονή
κι από νομοταγής πάνω στην τρέλα,

θα σπάσω κάθε μία φλεγμονή,
γιατί κι η καραμέλα μου που λιώνει,
μου δείχνει κι η ζωή μου πως…τελειώνει!

«Τα θέλω»

Ένα μονάχα θέλω,
ένα και τίποτ’ άλλο.
Απ’ όλα σου τα «θέλω»,
να ’μαι το πιο…μεγάλο!